Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Duo Reges: constructio interrete. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Tenent mordicus. Non semper, inquam; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?
Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;
Neque enim vocum suavitate videntur aut novitate quadam et varietate cantandi revocare eos solitae, qui praetervehebantur, sed quia multa se scire profitebantur, ut homines ad earum saxa discendi cupiditate adhaerescerent. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.
Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?